Dag 37: woensdag 3 augustus

Weer een spannende dag, maar dat vertel ik straks wel. Tijdens het ontbijt kwam Charlie bij ons aan tafel zitten. Hij vertelde ons dat hij niet zeker wist of we in dit hotel nog 2 nachten konden blijven. Na het eten kwam de baas van het hotel naar ons toe en hij vertelde ons dat we hier nog wel konden blijven, gelukkig maar. We hebben nog eventjes met elkaar koffie gedronken en zijn daarna de stad ingegaan. Als eerst gingen we langs het Raffles Hotel. Dit is een heel sjiek en oud hotel uit 1800 zoveel en nog volledig prachtig in de koloniale stijl. Het is vernoemd naar Sir Stamford Raffles, de stichter van de vrijstaat Singapore. Volgens mijn oom en tante is dit het duurste hotel in heel Singapore. We wilden daar naar binnen maar dat mocht niet. Stiekem zijn we naar een bar doorgelopen en kwamen in een speciale biljard ruimte terecht waar een echte, zogenaamde “full-size” snookertafel stond. Mijn oom en ik hebben daar eventjes gesnookerd en wat foto’s gemaakt die we straks een keertje naar Ray in Sydney zullen mailen. Dat zal hij vast leuk vinden. Daarna zijn we doorgelopen naar een winkelcentrum om te kijken of ze een fotocamera hebben voor mijn oom. Bij elke winkel waar je een camera kan kopen hebben we wel 15 minuten staan praten over allerlei camera’s. Bij de KFC hebben we een kippetje naar binnen gewerkt en zijn daarna naar het Marina Bay Sands hotel gegaan. Dat is een hotel dat heel, maar dan ook echt heel erg groot is. Het heeft een eigen winkelcentrum, een zwembad van 150 meter lang dat op het dak ligt. Het is hagelnieuw en mijn oom heeft daar, een halfjaar geleden, via oom Hans een mailtje over gehad met een link naar de website www.marinabaysands.com .
Daar kan je, voor S$ 20,-- pp, met een lift naar boven voor het uitzicht over de stad. Boven hebben we heel wat foto’s gemaakt van de stad en het zwembad. Helaas was het zwembad alleen maar voor de gasten die in het hotel slapen, maar als je een zwembroek of bikini aan hebt, kan je zo onder het koordje door kruipen want er staat nergens iemand te controleren. Jammer genoeg hadden wij de zwemspullen niet mee. Het was inmiddels al weer bijna etenstijd en we zijn naar Boat Quay gegaan. Als je ergens naar toe kijkt zal je altijd wel een restaurant zien. Bij het eerste het beste restaurant zijn we aan tafel geschoven. Daar hebben we later heel veel spijt van gekregen, want toen we wilden afrekenen was de kreeft van mijn oom S$ 180,- (= € 108,-). Daarvan viel hij bijna achterover. Mijn oom verwachtte dat hij 1.5 – 2 x S$ 12,- /100 gr, dus maximaal S$ 24,- moest betalen maar dat bleek dus 1.5 kilogram te zijn. Mijn oom vond dat hij niet goed geïnformeerd was door de serveerster en de politie werd erbij geroepen. Om een lang verhaal kort te maken heeft mijn oom, door onderhandeling met de politie en de manager, de helft van de prijs terug gekregen. Een groepje Nederlanders dat naast ons zat, had ook hetzelfde probleem, maar alles is goed gekomen. We zijn met de taxi naar het hotel terug gegaan en hebben voor het slapen gaan nog even wat gedronken en natuurlijk ouderwets gekaart.